Haar luistert. Het voelt, fluistert en beweegt met je mee. Hoe we ermee omgaan, weerspiegelt hoe we ons verbinden met onszelf en met de wereld.

Sommige keuzes kondigen zich niet luid aan. Ze sluimeren, rijpen langzaam, en tonen zich pas als de tijd rijp is.

Zo was het ook met mijn dreads. Wat begon vanuit een esthetische aantrekkingskracht, groeide uit tot iets veel groters: een persoonlijke keuze, een daad van overgave én van zelfbevestiging. Geen modegril. Geen statement voor iemand anders. Maar een levend teken van thuiskomen bij mezelf.

Mijn dreads zijn geen kapsel. Ze zijn een keuze. Een anker. Een zichtbaar en voelbaar gevolg van het innerlijke werk dat eraan voorafging. Ze vragen tijd, zachtheid, vertrouwen. Ze vragen dat ik loslaat wat ‘hoort’ en ga staan in wie ik ben.

Zichtbaar zijn vraagt moed.

In een wereld die nog altijd het liefst gladstrijkt, temt en uniformiseert, zijn dreads – net als elke andere uiting van authenticiteit – een vorm van rebellie. Geen schreeuwerige, maar een stille, krachtige. Eentje die zegt: ik pas me niet aan om goedkeuring te krijgen. Ik volg mijn eigen vorm, mijn eigen flow, mijn eigen waarheid.

Ja, haar is in veel spirituele tradities iets heiligs. Het wordt gezien als verlengstuk van het voelen, als een kanaal voor energie. En dat resoneert. Maar ik hoef dat niet te bewijzen of te beargumenteren. Wat voor mij telt, is dat het klopt. Dat mijn dreads voelen als verlengstuk van mijn binnenwereld. Als tastbaar bewijs van het proces dat ik ga. Als knopen en kronkels die me elke dag herinneren aan wat belangrijk is: trouw zijn aan mezelf.

Hoe voelt dat voor jou?

Trouw zijn aan jezelf? Waar wil jij je tonen? Wat wil je laten zien? Niet iedereen hoeft dreads of tattoos. Niet iedereen hoeft überhaupt iets ‘opvallends’ te dragen. Maar ieder van ons verdient het om ruimte te maken…

• voor zijn of haar eigen vorm,

  voor keuzes die misschien vragen oproepen,

  voor schoonheid die niet gladgestreken is,

  voor expressie die niet om bevestiging vraagt.

Geknoopt en toch vrij

Misschien is dit het meest bijzondere aan dreads: hun paradox. Ze zijn verstrengeld, vast, geknoopt. En toch… geven ze een dieper gevoel van vrijheid. Vrijheid, niet als in ‘los van alles’, maar als volledig thuiskomen in mezelf. In het durven tonen van wie ik ben. Met alles wat ik voel. Wat ik wil worden. Wat ik loslaat.

Elke dread herinnert aan het pad dat wordt bewandeld. Aan de kracht van het proces. Van evolutie. Van vertrouwen.

We zijn zo gewend om ons in te passen in wat hoort. Om onze scherpe randen af te vijlen. Maar wat als net die randen onze kracht zijn? Wat als onze zichtbaarheid – met alles wat ze oproept – de sleutel is naar echte verbinding?

Mijn dreads zijn een oefening in overgave én zelfbevestiging. In zacht zijn voor mezelf én stevig gaan staan. In zeggen: dit ben ik. Niet voor jouw goedkeuring, maar omdat het klopt. Omdat ik mezelf wil dragen – zichtbaar en voelend, met knopen, kronkels en alles ertussenin.