Als ontspanning schuurt

Of waarom loslaten niet altijd zacht voelt

Je gaat liggen. Een warm kussen onder je hoofd. De ruimte stil. Misschien klinkt er zachte muziek, misschien het tikken van een klok.

Je denkt: eindelijk rust.

Maar in plaats van ontspanning voel je… spanning.
Je lijf kriebelt, je gedachten razen, je kaken staan gespannen. En je denkt: dit klopt niet. Toch?

Niet dus.
Dit is ontspanning.
Of beter gezegd: dit is wat er gebeurt als je eindelijk vertraagt.

Wat voel je als je vertraagt?

Ons systeem leeft vaak in een ‘aan’-stand.
Actie.
Zorg dragen.
Doorgaan.
Oplossen.
Controleren.

Zodra je ruimte maakt — door stil te liggen, door aangeraakt te worden, door niets te moeten — komt dat ‘aanstaan’ niet ineens tot stilstand.
Je voelt eerst alles wat nog aan staat.

Soms is dat een bonkend hart.
Soms een brok in je keel.
Soms gewoon een gevoel van ‘ik wil hier weg’.
En ja, soms ook gewoon… niks.
En dat is óók ongemakkelijk want je wil ontspannen. Nu!

Je lichaam heeft tijd nodig om te schakelen. En in die overgang komt er vaak eerst naar boven wat je al lang bij je draagt, maar niet kon of wilde voelen.

Het ongemak is geen foutmelding

Het is verleidelijk om dan te denken: zie je wel, ik kan niet ontspannen.
Maar wat je voelt is geen mislukking. Het is geen ‘blokkade’.
Het is beweging. Ontdooien.
En bij dooi komt er soms eerst wat vuil water mee.

In mijn sessies zie ik het vaak: mensen die denken dat er iets misgaat, terwijl hun systeem net iets ongelooflijk moois durft… namelijk loslaten.
En loslaten begint met toe-laten.
Ook het ongemakkelijke.
Vooral het ongemakkelijke.

Wat helpt als ontspannen even schuurt

Adem: breng je aandacht zachtjes naar je uitademing. Die hoeft niets te forceren, alleen maar te zakken.

Gewicht en aanraking:
een warmtekussen, een deken, een hand. Steun voelen helpt je systeem zakken.

CAT’s bijdeHandjes zijn hier niet toevallig voor gemaakt.

Geluid als anker:
een zacht belletje — subtiel, helder, herinnert je aan je intentie.

Daarom houd ik van belletjes. Ze klinken je terug bij jezelf.

En vooral: niets moet.
Ook ontspanning niet. Je mag wennen. Je mag oefenen. Je mag zacht zijn voor jezelf, ook als dat niet meteen lukt.

Misschien is dit wel de weg

Misschien is het niet de bedoeling dat ontspanning altijd zacht voelt.
Misschien is het juist waardevol dat je onderweg even schurkt tegen alles wat loskomt.
Misschien is dit niet het einde, maar het begin van thuiskomen.

“Wat zou er gebeuren als je het ongemak niet als probleem ziet,
maar als toegangspoort?”